2020-05-08
Dostęp do
wpisu:
Publiczny
| Samemu, czy samotnie? (czytano: 2426 razy)
Samemu, czy samotnie? Biegając czuję się pozostawiony sam sobie, odosobniony czy sam na sam? Wystarczam sam sobie, czy potrzebuję towarzystwa? W dzisiejszych czasach idealnie byłoby biegać samemu, ale nigdy nie czuć się samotnym i wyobcowanym.
Wiele sportów jest samotniczych. Pierwsze skojarzenia z tym związane to przede wszystkim alpinizm, czy żeglarstwo. Wiele dni, tygodni, człowiek zmaga się ze sobą oraz bardzo często, z przeciwnościami losu i żywiołami przyrody. Dzisiaj do tych samotniczych dyscyplin należy również i nasze bieganie. W nim co prawda raczej nie chodzi o zmaganie się z naturą, choć czasami i tak bywa, a jest to głównie pokonywanie samego siebie, walka z sobą i wgląd w siebie. Najbardziej urzekającym, fascynującym aspektem tego sportu jest pokonywanie własnych słabości i przesuwanie swoich kolejnych granic fizycznych.
Niedawno czytałem wywiad w „Polityce” z Aleksandrem Dobą, podróżnikiem, który m.in. samotnie przepłynął kajakiem Atlantyk. Realizując swoją pasję miesiącami pływa po różanych oceanach w małej łódce sam, ale, jak to stwierdził, nigdy nie czuł się samotnie. Piękna, fascynująca postać człowieka, dla którego na wielkie rzeczy nigdy nie jest za późno.
To przeżywanie samotności zależy chyba od tego, jakie każdy z nas ma to swoje życie wewnętrzne, czy łaknie ciszy, czy wreszcie umie zachwycić się małymi rzeczami, przyrodą. „Życie z samym sobą może być wspaniałe” mawiał Pan Aleksander. Samotny rejs jak i bieganie mogą być piękną formą medytacji, kontemplacji, wejrzenia w siebie.
Bieganie to taka fajna forma bycia sam na sam, porozmawiania z sobą, wejrzenia w swoje wnętrze. Przyznam, że większość moich blogów powstaje w głowie właśnie w czasie biegania :) To podczas biegu otwierają się u mnie w głowie klapki z napisem: „dobre”, „pozytywne”, „miłe” :) Wystarczy nawet pół godziny i dobra energia czeka za rogiem. Zdaję sobie sprawę, że jest to nałóg, ale kto jest bez żadnego nałogu, niech podniesie rękę. Nie widzę :) Ten wspomniany wyżej jest bardzo miły w naturze, w dotyku :) Szczególnie teraz na wiosnę, gdzie wszystko budzi się do życia, do chcenia, do zaczynania po raz kolejny czegoś na nowo.
Dzisiejsza sytuacja z pandemią hartuje. Kto będzie biegał, ten z pewnością wyjdzie z tego wzmocniony psychicznie. Przetrwamy ten trudny czas. Nie ma innego wyjścia jak walczyć do końca samemu, czasami w samotności, a na końcu tej walki czekają nas zawody z udziałem kilku tysięcy biegaczy :) Te wspaniałe maratony, triathlony czy ultra rodzą już się na nowo w głowach organizatorów. Jeszcze chwila :)
Blog moga komentować wszyscy zalogowani czytelnicyDodaj komentarz do wpisu
Hung (2020-05-08,21:13): Samotność, to pojęcie względne. Można być samotnym wśród ludzi. Podczas maratonu samemu przeżywać swoją niemoc. Przebywanie sam na sam z naturą, to coś wspólnego. Mieszkać w wielkim mieście i nie rozmawiać z ludźmi lub przebywać na odludziu i kontaktować się z całym światem. Kiedy jest się samym? Wszystko zależy od nastawienia i charakteru.
zbyfek (2020-05-10,08:32): To się nazywa samotnośc długodystansowca,w wojsku w niedziele czas leciał dwa razy szybciej ,bo robiłem ponad 3godz rozbieganie.
jacdzi (2020-05-10,20:46): Biegajac samemu nie biega sie samotnie, ma sie czas na przemyslenia, ma sie czas aby pogadac z madrym facetem, to znaczy ze soba.
paulo (2020-05-11,08:10): Kiedyś, ponad 20 lat temu żyjąc na zachodzie Europy ponad dwa lata w 1,5 milionowym mieście czułem się przeraźliwie samotny i poprzez bieganie sam na sam przywracałem sobie równowagę psychiczną. Dzisiaj ta samotność na polu biegowym poprzez brak czegokolwiek wspólnotowego może czasami doskwierać, ale bieganie samemu mimo wszystko, może ratować i ratuje naszą psyche. I tego się trzymajmy :)
|
