Przez wiele lat przyjeżdżałem do Gniezna na półmaraton - zawsze jednak byłem w pracy. W końcu, po kilkunastu latach udało się pobiec (a nie tylko być biernym obserwatorem) w tym najstarszym w Polsce, nieprzerwanie organizowanym półmaratonie. Pamiętacie co robiliście w 1978 roku? Ja pamiętam: awansowałem wtedy w przedszkolu do grupy średniaków. I pytam o to nie bez kozery: to właśnie w 1978 roku, 45 lat temu, rozegrano po raz pierwszy tutejszy półmaraton. Uczestnicy, którzy wtedy wystartowali i mieli wówczas 25 lat... dziś mają lat siedemdziesiąt. Kawał życia...

Tegoroczna edycja była zorganizowana "w stylu przedcovidowym". Co to znaczy? To znaczy, że było jak za startych, dobrych czasów; biegaczy było dużo, i choć nie były nas trzy tysiące tak jak kiedyś (pochodzący z 2018 roku rekord frekwencji wynosi 3479), to jednak 1654 finiszerów robi dziś wrażenie. I co niemniej ważne (i zaskakujące!) - organizacja imprezy była "na bogato". Nie dąsajcie się, nie kręćcie nosami, nie wbijajcie szpilek - wciąż tylko mówimy o oszczędnościach, o potrzebie zaciskania pasa, o tym "że tanio już było". Ale wiecie co? W Gnieźnie w minioną niedzielę poczułem się tak, jak kilka lat temu - jak w czasach, gdy biegi w Polsce rządziły. Tego mi było trzeba!

Zagraniczni organizatorzy mogą się od nas wciąż uczyć. Kurde, było fajnie i tyle. Jedzenie na mecie, bogate pakiety startowe, upominki. I pół miasta dla nas. Tego jednak na filmie nie zobaczycie, bo żaden film nie odda klimatu.

Trudno, trzeba było być osobiście. Teraz żałujcie :-)