Wszyscy startujący przeszli wcześniej badania lekarskie. Trasa była „hermetycznie” strzeżona przez policjantów rozstawionych co 100 m!!!

Po stracie na czoło wysunął się obrońca tytuł Argentyńczyk Juan Carlos Zabala, którego przewaga na stawką systematycznie rosła. Na piętnastym kilometrze Zabala utrzymywał blisko 100-sekundową przewagę nad Portugalczykiem Manuelem Diasem, wyprzedzającym o pół minuty Japończyka Gi-Jeong Sona i Brytyjczyka Erniego Harpera. W ciągu pierwszej godziny lider przebiegł 18 kilometrów, co oznacza, że biegł znacznie szybciej niż w 1932, w tempie na 2:21:00

Po minięciu dwudziestego kilometra kłopoty dotknęły dotychczasowych liderów. Obaj znacznie zwolnili. Na 28 kilometrze Son oderwał się od Harpera, a w pierwszej dziesiątce pojawili się Finowie. Zaraz potem na końcowym odcinku toru wyścigowego Zabala potknął się i upadł. Po chwili minęli go biegnący już osobno Son i Harper.

Japończyk nie zwalniał tempa. Czterdzieści kilometrów przebył w 2:19:40, o 87 sekund przed Harperem i kolejne 90 sekund przed swoim rodakiem Sung-Yong Nanem, biegnącym z krwawiącym odciskiem. Nim wyłonił się z tunelu po zachodniej stronie stadionu z Wieży Maratońskiej rozległy się trąbki sygnałowe. Do przebiegnięcia pozostało 150 m. Ostatnia setkę pokonał w 13.3195, jakby kończył bieg średniodystansowy. Wyczerpany Harper, o 600 metrów z tyłu, z trudem utrzymał kilkunastosekundową przewagę nad Nanem. Czas zwycięzcy 2:29:19.2 był nowym rekordem olimpijskim, pierwszym poniżej 2,5 godziny.

Son, który znał trochę angielski podczas biegu rozmawiał z Harperem. Zapytany, o czym rozmawiali, odpowiedział: Harper oddał mi dużą przysługę i ma duże zasługi w zwycięstwie. Kiedy biegł obok wciąż mi powtarzał, abym się nie przejmował Zabalą i pozwolił mu biec swoim tempem.

Nieoficjalną klasyfikację drużynową wygrali Finowie (18 pkt.) przed USA i Francją. Japończykom zabrakło trzeciego na mecie. W kilku wywiadach udzielonych na mecie triumfator otwarcie przyznawał, że wstydzi się koszulki z godłem Wschodzącego Słońca i zjaponizowanego nazwiska. Nie słyszał nigdy wcześniej o Hitlerze.

Warto nadmienić, że rywalizacja na królewskim dystansie stanowiła jedną z najdłuższych, prawie 10-minutowych sekwencji olimpijskiego filmu Leni Riefenstahl. Choć ta miała do dyspozycji praktycznie nieograniczone środki finansowe i 80 kamerzystów i choć nakręciła 250 mil, tj. 402 km taśm filmowych, po biegu maratońskim potrzebowała znacznych „dokrętek”.

Specjalnie dla niej po kilku tygodniach ponownie sprowadzono do Berlina Sona i E. Harpera. Ten pierwszy ze względu na nieprzenikniony wyraz twarzy i ascetyczny wygląd, był dla reżyserki ucieleśnieniem cech maratończyka.

Szczegółowy opis biegu maratońskiego oraz pozostałych konkurencji lekkoatletycznych znajduje się w 10 tomie – „IGRZYSKA LEKKOATLETÓW – Berlin 1936”.

Książkę można kupić w księgarni internetowej SendSport - TUTAJ

UWAGA KONKURS!

W związku z premierą wydawniczą 10. tomu wydawca książki przygotował konkurs, a w nim do wygrania 3 zestawy nagród – książkę oraz kubek z nadrukiem okładki! Co trzeba zrobić, żeby wziąć udział w konkursie?

Na oficjalnym fanpage’u serii wydawniczej OLYMPIC TRACK - TUTAJ pod postem konkursowym, trzeba udzielić odpowiedzi w formie komentarza na pytanie: Dlaczego to właśnie do mnie powinna trafić książka IGRZYSKA LEKKOATLETÓW?

Komentarz trzeba zamieścić w dniach od 9 do 13 grudnia br. (godz. 23:59)

Specjalne jury konkursowe wybierze najlepsze pod względem oryginalności, pomysłowości, stylistyki i nawiązania do tematyki książki odpowiedzi, nagradzając je zestawami upominkowymi.

Regulamin konkursu dostępny jest TUTAJ