2017-03-24
Dostęp do
wpisu:
Publiczny
| Góralu czy Ci nie żal... (czytano: 424 razy)
Ach te góry,jak ich nie widzę to po prostu tęsknię....no,ale długo mnie już tam nie było i nadarzyła się okazja przyjechała do mnie Aguś na mały urlopik co oznaczało,że na bank zrobimy jednego dnia wypad w góry.Do naszego zaszczytnego grona zaprosiłam też Ewę(szpitalną koleżankę)i wyruszyłyśmy na trening.Tak naprawdę to ja się nie znam na górach,mało wiem o nich,a z map to jestem cienias,jeżeli nie gorzej.Metodą poszukiwań,w dobie internetu jest to łatwiejsze niż mi się wydawało znalazłam (tak myślałam)fajne miejsce,gdzie jeszcze mnie nie było.Kierunek Wałbrzych,myślę sobie niskie góry,zapewne na Wielką Sowę prowadzą jakieś szlaki -coś tam się nakręci kilometrów.Droga mijała nam przyjemnie,ale w mojej głowie kiełkował niepokój,a co jeżeli nie ma tam szlaków i zabłądzimy,popsuję nie tylko sobie,ale i koleżankom wypad....połowa trasy a tu nagle zmieniamy plany-jednak Karpacz,miejscówka,gdzie wszędzie są wytyczone jakieś szlaki-tam sobie damy radę:).Wujek G.podsunął nam szczyt na którym jeszcze nie byłam.Słonecznik miał być dzisiaj zaliczony.W górach jeszcze jest mnóstwo śniegu,niestety dodatnia temperatura robi z nim co chce i tym sposobem mamy mokry śnieg a po paru kilometrach w nogach również i buty.Piękne widoki obudziły we mnie to uczucie,które było wyciszone do tej pory-strasznie tęskniłam,za tymi podejściami,wzniesieniami,które powodują,ze sapie jak ta Wolsztyńska lokomotywa.Pogoda wymarzona-słońce,które pieściło nasze policzki,ale i powodowało,że odczucie było równe 15 minutowej sesji w saunie...5 kilometrów pod górę dało nam w nogi(będą zakwasy!)i stojąc koło Słonecznika pomyślałam sobie :to już wszystko?.Wraz z moimi towarzyszkami postanowiłyśmy odbić w bok i biec dalej,przecież gdzieś musi być znowu odbicie i wyjdzie jakaś pętelka.To niewiarygodne jak pogoda może się zmienić,ze słonecznej aury wpadłyśmy momentalnie w jakieś prawie arktyczne powietrze,wiejący wiatr,mgła?chmury?warunki iście jak w jakimś filmie,wyobraźnia zaczęła mi płatać figle:a jak zabłądzimy?kurcze sama wpadłam na ten pomysł a tu takie coś.Powiem Wam,że to co zobaczyłam przed sobą(biegłam pierwsza)uradowało mnie strasznie,ludzie!na naszym ledwo wydeptanym szlaku stała parka osób i chyba studiowali mapę,wrzeszczę do dziewczyn:jesteśmy uratowane!!!!a oni na to do nas:no nie wiem czy jesteście uratowane:))))).Kamień z serca..bo co sobie możesz myśleć,dookoła białe mleczko,paliki wskazujące "szlak" i żywej duszy dookoła brak.Dobre było to,że jesteśmy na szlaku,że na pewno gdzieś dobiegniemy....no tak tylko,żeby to nie było za daleko!Dyszka stuknęła na garminie,mleko nie znikało,następny drogowskaz i tu już byłyśmy "w domu" pozostał nam powrót z góreczki....jakby skrzydełka nam wyrosły,po kolejnym kilometrze chmury zniknęły i znów ukazały się przed nami piękne widoki.To był dzień....każda wróciła zadowolona i zaspokojona...a wieczorem poszłam jeszcze dać wycisk dziewczynom na zajęciach....skąd tyle energii?przywiozłam mnóstwo endorfin z gór-oby wystarczyło znów na jakiś czas,kolejny wypad już w planach,gdzie to wyjdzie "w praniu".Warto czasami pomyśleć o sobie,zrobić relaks swojej duszy,pokazać,ze się jest miłym również w innym miejscu niż mieszkamy.:)))
...w weekend blokujemy tym razem Poznań -dajcie czadu!!!!Powodzenia:)
Blog moga komentować wszyscy zalogowani czytelnicyDodaj komentarz do wpisu
Truskawa (2017-03-27,16:42): Jak ja Ci zazdroszczę ale ja jeszcze wrócę w gory tylko mi trochę czas wróci.
żiżi (2017-03-28,16:03): Iza w kwietniu mam urlop-mówisz i z Agnieszką przyjeżdżamy po Ciebie:)))
maleńka26 (2017-03-28,23:36): Super fotka.
|
