2014-09-12
Dostęp do
wpisu:
Publiczny
| Tyrol. (czytano: 705 razy)
Mayrhofen, Solden albo Finkenberg.
Mam się zdecydować w ciągu dwóch dni, gdzie pojedziemy tropić pierwszy śnieg.
Ostatni raz narty zjazdowe na nogach miałam jeszcze w poprzednim tysiącleciu, były proste i jako-tako potrafiłam z nich korzystać.
Zniechęciła mnie do nich ich rosnąca popularność, ceny, niedorzeczności (kilka godzin w kolejce, żeby raz zjechać), i wypadek kumpla (wjechał w niego pijany narciarz, kumpel jeździ obecnie na wózku).
Nie minęło wiele czasu gdy, idąc za głosem serca, założyłam na nogi biegówki. I tak wszystko się zaczęło. Moje całe bieganie.
Przyrzeczony to maniak dwóch desek. Od 20 lat jeździ 2-4 razy w roku na narty i chyba nie ma miejscowości, w której jeszcze nie był. I bardzo chce, żebyśmy pojechali razem. I nawet jeśli nie będę chciała zjeżdżać, to trasy biegówkowe też tam są! Hotele wybrał tylko te, które mają chociaż sauny i strefę wellness. Żebym mogła się wieczorami relaksować. Dostałam do łapy kartki z hotelami wstępnie wyselekcjowanymi jako odpowiednie i mam teraz wybrać, do którego z nich chcę jechać.
Wszystko to rodzi pewne komplikacje.
Wypadałoby wcześniej coś pojeździć, bo bez sensu jechać w takie miejsce, żeby się kręcić po jakiejś oślej łączce. Wypadałoby poszukać odpowiednich ćwiczeń i wdrożyć je zaraz po maratonach. Wypadałoby przyswoić turystyczno-narciarskie słownictwo angielskie. Wypadałoby przypomnieć sobie podstawy niemieckiego, bo nigdy nic nie wiadomo.
A patrząc na całość, to najlepiej rąbnąć się patelnią w łeb, żeby wybić sobie z niego głupoty.
Rozumiem Przyrzeczonego, uśmiecham się widząc z jakim zapałem podszedł do tego. Jest jak dziecko, które cieszy się na wyjazd. A ja mimo wszystko trochę się boję, chociaż sama nie wiem, czego dokładnie.
Autor zablokował możliwość komentowania swojego Bloga |
