2013-08-05
Dostęp do
wpisu:
Publiczny
| Upalny, mistrzowski Karkonoski (czytano: 568 razy)
Od początku wlokłem się w ogonie. Wiedziałem, że jestem słaby, jak nigdy, że kontuzja czai się w lewej nodze, że wydolność spadła, bo biegałem ostatnio bardzo mało (żeby tę nogę oszczędzać). Nie żałowałem wycięcia z trasy Śnieżki.
Na Śnieżnych Kotłach zameldowałem się zaledwie cztery minuty przed limitem. Oczywiście kontrolowałem czas. I całe szczęście, bo dla tych, którzy nie zdążyli, nie było litości – trasa została zablokowana, a numery przekreślone czarnym flamastrem. Gudos był bezwzględny, no ale takie zbójeckie prawo organizatora. Nawet dla pani Krysi, kiedyś wybitnej zawodniczki, trenerki Józefa Łuszczka, nie zrobił wyjątku.
Do Domu Śląskiego czułem, że lecę (czy raczej posuwam się do przodu) ze sporą rezerwą sił. Potem tempo mi nie wzrosło, z czasem spadło, a o rezerwach nie było mowy. Było ciężko, ale pięknie – widoki pierwsza klasa, atmosfera między biegaczami ekstra, obsługa na punktach idealna, wody i izotonika do woli. Pierwszy raz biegłem w okularach przeciwsłonecznych (pożyczonych od Ewy) i z butelką z izo w ręku. Wlokłem się tak wolno, że nie przeszkadzała, a piłem, kiedy i ile chciałem, nie musząc sięgać do pasa z bidonem. Woda w bidonie była na czarną godzinę.
Nawalający od ponad miesiąca lewy staw biodrowy oszczędzałem, skracając krok podczas zbiegów. Trochę mnie irytowało, że schodzę, a nie zbiegam, ale nie było innej rady. Pod koniec zresztą i tak już nie miałem siły na żadne harce. Włączyło mi się myślenie: byle dobiec.
Tylko jedno mnie wkurzało – opakowania po żelach rzucone na szlak. Niby mistrzostwa świata, wielka sprawa, a tu takie bydło. Szkoda gadać.
Meta na Szrenicy za to jak zwykle świetna. Ta końcówka pod górę jest godnym ukoronowaniem całego maratonu. I jeszcze schroniskowe gadki przy naleśnikach i piwku. Fajnie, że Karkonoski – pomimo ogromnego rozwoju i przeniesienia centrum logistycznego na dół - nie do końca stracił schroniskowy charakter.
Z przyjemnych zjawisk, nie da się ukryć, że upał ma swoje dobre strony - tak licznego zbiorowiska pięknych kobiet na małej przestrzeni w tym samym czasie, jak podczas V Maratonu Karkonoskiego, nie widziałem na żadnym biegu. Nie tylko ja odniosłem takie wrażenie – podczas after party w sobotnią noc wszyscy koledzy byli tego samego zdania.
I nie chodzi tylko o biegaczki, które – jak wiadomo – dzielą się na ładne i bardzo ładne. Porozbierane, zgrabne turystki najwidoczniej bodźcowały biegaczy, i to do tego stopnia, że jakoś nie widziałem, by pomimo upału szczególnie słabli i chowali się w zacienionych krzakach. No, może poza dwoma chłopakami na podejściach przed Śnieżnymi Kotłami.
Autorem zdjęcia jest Krzysztof Gulbinowicz.
Blog moga komentować wszyscy zalogowani czytelnicyDodaj komentarz do wpisu
mamusiajakubaijasia (2013-08-05,12:10): Łezka się w oku kręci...
Marysieńka (2013-08-05,15:04): Oj dało nam słoneczko "popalić"....Miło było spotkać....i odrobinkę "pogadać" :))))
kokrobite (2013-08-05,15:41): Również dziękuję za spotkanie, Marysiu. Karkonoski ma w sobie to "coś", co odróżnia biegi znakomite od zwykłych.
|
