2014-08-12
Dostęp do
wpisu:
Publiczny
| Malutkie Run III Edycja - relacja Rafała Błaszczyka (czytano: 556 razy)
Julian Goater – znakomity brytyjski biegacz radzi: ”b±dĽcie ostrzy jak brzytwa”. Jego słowa, przez kilka wakacyjnych tygodni po¶więconych przygotowaniom naszej ekipy do tego startu, wyznaczały cel i kierunek. Wszyscy znacie bieg długi, interwały, tempówki, biegi mieszane, przebieżki, rytmy itp. A znacie „bieg towarzyski”? Jak wyczerpuj±cy to element tygodniowej harówy profesjonalnego amatora? Każdy mięsień twarzy wykonuje gigantyczn± pracę, że o przeponie nie wspomnę.
Wreszcie niedziela, dzień startu, dzień prawdy. Droga, któr± pokonali¶my busem należ±cym do wspieraj±cej nas firmy „Włochacz”, upłynęła pod znakiem wzajemnej mobilizacji, pełnym skupienia oczekiwaniem na rywali, lekkim strachem przed morderczym dystansem.
Na miejscu klasyka: opłata, numery (organizatorzy zadbali, żeby elita tzn. my, biegła z jednocyfrowymi, no ostatecznie 10, 11 i 12). Kiedy przebrani wychodzimy, aby zacz±ć „towarzysk± rozgrzewkę” w oczach rywalek i rywali pojawia się lekki (jeszcze) niepokój.
Niektórzy maskuj± go ciemnymi okularami, inni odbiegaj± do lasu, by tam zaznać ostatnich chwil spokoju, inni zdaj± się rozumieć, że dalszy opór jest bezcelowy. Kiedy na kilka minut przed startem omawiamy i powtarzamy, znane już i tak na pamięć założenia taktyczne, niepokoju rywalek i rywali nic już nie może ukryć.
Wreszcie start. Pierwszych kilkadziesi±t metrów pokazuje, że jeste¶my mocni i wszystko idzie (może nawet czasem biegnie) zgodnie z planem. Rywalki i rywale już tego nie widz±, s± daleko z przodu. Dariusz Szpakowski byłby zachwycony nasz±: „żelazn± realizacj± założeń taktycznych”.
Pierwsze kilometry za nami. Zmęczenie narasta lawinowo (zwłaszcza w¶ród ultrasów), ale odnajdujemy w sobie wzajemnie wsparcie. Mistrzowski trening „biegu towarzyskiego” przynosi rezultaty, błyskawicznie zmieniamy ustawienia: 3-1-3, 1-2-2-2, 1-1-1-1-1-1-1, a na skrzydłach Witek i Kamila. Błyskawiczne zmiany ustawienia dezorientuj± kompletnie innych biegaczy, którzy mijaj± nas i nikn± gdzie¶ z przodu. Co trac±? Spokojne nawadnianie na punktach, fotki, bezcenne chwile wytchnienia, poznawanie wolontariuszek i wolontariuszy. I warto tak się spieszyć?
Kiedy pokonali¶my kryzysy i słabo¶ci, kiedy twarze pełne zmarszczek mimicznych zwrócili¶my w kierunku nieuchronnie zbliżaj±cej się mety już wiedzieli¶my: tam brakuje tylko NAS. To na NAS wszyscy czekaj±. Nie muszę chyba pisać, co działo się z nami w tej magicznej chwili. Inny komentator sportowy, Tomasz Zimoch, gdyby miał szczę¶cie widzieć tę scenę, jak zwykle wzruszony, krzyczałby do mikrofonu: „oni nie biegn±, bo płyn± po prostu, ich błękitne koszulki zlewaj± się z bezchmurnym niebem, które otwiera przed nimi ostatnie metry trasy tego morderczego biegu, dadz± radę i już nikt im nie zagrozi, bo wszyscy już skończyli i s± na mecie, wy też już kończcie, kończcie ten bieg”.
Medali na mecie faktycznie nie było. Ważniejsze jednak, że od obserwuj±cego nas kolegi biegacza, z innej czę¶ci Polski, usłyszałem: „u nas takiej fajnej grupy nie ma”.
Rafał Błaszczyk
Grupa Biegowa "Sieradz biega"
Blog moga komentować wszyscy zalogowani czytelnicyDodaj komentarz do wpisu |
