2014-01-14
Dostęp do
wpisu:
Publiczny
| być obecnym (czytano: 603 razy)
Obecność. Być obecnym. Być po prostu. Ostatnio podczas biegania naszła mnie taka myśl. Biegam, raduję się wysiłkiem, cieszę się osiągnięciami, ale nie będę w pełni szczęśliwy, gdy nie będę obecny. Tak prawdziwie obecny w pracy, domu, wśród tych, którzy akurat tego potrzebują, którzy mnie kochają. Być po prostu. To znaczy: przyjść, przyjechać. Nie wyjść, zostać, nie uciec. Być – znaczy: ofiarować swój czas. Czasem swoją cierpliwość i tolerancję. Niekiedy z czegoś innego zrezygnować, może czasami z ulubionej czynności, coś poświęcić. Obecność jako wybór. Jako danie szansy innym i sobie. Jako konieczny i niezbędny warunek bliskości. Jako szansa na dawanie i bycie obdarowywanym.
Być obecnym. W pełni, nie tylko fizyczną powłoką. Obecność jako sygnał, adresowany do bliźnich, jako oferta i zaproszenie. Oto jestem – cały w czekaniu i gotowości. Nie spieszę się do innych zajęć, nie zerkam nerwowo na zegarek, nie tęsknię za bycie gdzie indziej. Wiem, że jestem tu, gdzie teraz powinienem, muszę być.
Pogodna, spokojna, spolegliwa obecność. Jej ciepło udziela się innym, promieniuje. Buduje wspólnotowy łańcuch współobecności, współbycia i współodczuwania. Tworzy klimat bezpieczeństwa, zaufania i zrozumienia. Stanowi antidotum na samotność i smutek.
Najpierw trzeba być… Chcieć być. Dać szansę: bliźnim i sobie. Przynieść ze sobą wypracowany uprzednio przez wysiłek, przez sport – spokój, życzliwość.
Być w czekaniu. Nigdy daremnym. Nigdy jałowym. Nigdy pustym. Zawsze – wcześniej czy później – brzemiennym w spotkanie. Z kimś drugim, zawsze ważnym, kto też przyszedł, kto też jest. To tak odrobinę a propo obecności :). Ważna cecha w człowieku, która nie może być pomniejszana nawet gdy dużo biegam; choć czasami trudno, bardzo trudno.
Blog moga komentować wszyscy zalogowani czytelnicyDodaj komentarz do wpisu
Kaja1210 (2014-01-14,11:26): Żeby to wszystko było takie proste jak w Twoim blogu, żeby było czarne albo białe. Ech rozmarzyłam się...
(2014-01-14,11:31): proza życia: w fizycznym wymiarze, moja obecność koliduje wszak z bieganiem... ale czasem to moja forma poświęcenia - trzeba zrezygnować z treningu... kwestia wyboru.
GrzegorzTe (2014-01-14,11:32): cudne! ... i jakże trudne...
piTTero (2014-01-14,12:06): zgadzam się i z tekstem autora i z komentarzami - stan, który Paulo opisujesz jest na pewno przyjemny ale też o niego trudno w codziennym pędzie.. P.S. Paulo, w mojej subiektywnej ocenie mianuję Cię filozofem MP :)
Mahor (2014-01-14,12:23): Cudowne antidotum...tak trzymać ale czy przypadkiem nie wycieka tu kapeńkę poczucia Twojej winy...? Jeśli się mylę to cieszę się razem z Tobą.Co ja "gadam" Budujące i wręcz wzruszające jest to że "zjawisko" które miałeś potrzebę zauważyć i nam uświadomić,przez Twój blog ,do nas dotarło.
Truskawa (2014-01-14,15:14): piTTero, myślę, że jest nas więcej, takich co widzą w Pawle folozofa. Lubię te jego ciepłe, niekiedy wzruszające wpisy. Paulo, to co napisałeś wcale nie jest takie trudne, jak tu ktoś napisał. To się rozbija o to co zawsze. O chęci i priorytety. Oby jak najczęściej nasi bliscy byli priorytetem dla nas a nie cały, dostępnym nam świat.
snipster (2014-01-14,16:10): być i gnać, do przodu a zarazem w miejscu ;)
krunner (2014-01-14,19:58): Eh, Pawle, ładnie napisane ;) Rzeczywistość często jest dużo brutalniejsza, a poprawa wyników domaga się egoizmu...
jacdzi (2014-01-15,09:55): Byc obecnym to PARTYCYPACJA, chocby myslami, a nie pusta obecnosc fizycznej naszej powloki. Myslec o innych, czuc co oni czuja.
|
