2012-12-11
Dostęp do
wpisu:
Publiczny
| Gwiazdka (czytano: 382 razy)
Ostatnio biegając w pięknej zimowej scenerii pomyślałem sobie o powolnym i zarazem odczuwalnym zbliżaniu się TEGO dnia. Dnia w którym On będzie, a raczej powinien być w centrum uwagi. Znów przyjdzie po cichu, tak jak to zadziało się dwa tysiące lat temu. Nastrój gęstniejącego i potężniejącego OCZEKIWANIA. Coraz bardziej odczuwalny „na mieście”, w domowej krzątaninie. Na ile ten nastrój jest powierzchowny, w jaki sposób obrzędowy jedynie? Na ile obecny jest we mnie, w moich myślach, emocjach – słowem: w sercu? Czy i jak silna jest we mnie potrzeba towarzyszenia procesowi JEGO przyjścia na świat? Czy szum odkurzacza nie służy przypadkiem – poza zbieraniem kurzu – zagłuszaniu hałasu, który jest w moim wnętrzu? Czy krzątanina wokół tego, co zewnętrzne nie stanowi ucieczki – przed próbą choćby – robienia porządków w sobie? Pytania, ileż pytań. Adresuję je najpierw do siebie. Dopiero potem proponuję je Tobie oraz tym wszystkim, którzy się trudnych pytań nie boją. Bo to są – przyznasz – trudne, ważne pytania. Myślę, że właśnie dlatego TE święta są istotne, potrzebne, gdyż przynoszą całe naręcze ważnych, niebanalnych pytań. Mogę – oczywiście – udać, że ich nie słyszę. Ale przecież wiem, że udaję, kłamię zatem. O co mam zatem się zatroszczyć, o co zabiegać? Może trzeba byłoby przygotować samego siebie na spotkanie innych ludzi, dla których TE dni są ważne szczególnie. Trochę ich jest wokoło. Misterium ubogacenia zatem albo… wyjątkowo brutalna, „znachorska” wręcz amputacja całych obszarów wrażliwości, poczucia bliskości, ciepła. Lekcja ściszenia i próba pogłębionej harmonii w kolędzie albo „korepetycje” z powierzchowności i bylejakości. Czas wybrać. Może inaczej niż rok temu? Przygotować samego siebie na spotkanie z człowieczą samotnością. W te dni szczególnie samotną i najrozpaczliwiej smutną. Umieć wtedy choć trochę z kimś prawdziwie pobyć. Inaczej niż w zwykły czas. Mniej śpiesznie. Być w TE dni z innymi i dla innych. Proste – jakże trudne, oczywiste i zarazem wielkie, nawet bezprecedensowe skomplikowane zadanie. Może wręcz debiut?
Blog moga komentować wszyscy zalogowani czytelnicyDodaj komentarz do wpisu
darianita (2012-12-11,11:37): ..."człowiecza samotność , to brzmi smutno , ale zaduma nachodzi każdego:)...jakby co , to miejsce przy stole i zastawa ,w myśl tradycji jest:)
bartus75 (2012-12-11,12:34): ZAPRASZAM do nas na rekolekcje :) inne od wszystkich bo mową jest cisza i zmaganie się ze swoimi myślami ...
paulo (2012-12-11,13:13): Bartku, dzięki za zaproszenie :), ale ja mam takie rekolekcje zawsze, ilekroć zmagam się z sobą w lesie podczas biegania :)
Marysieńka (2012-12-11,13:23): I ja swoje rekolekcje w ...lesie odbywam..las od lat moim spowiednikiem..zawsze do niego uciekam, kiedy "dopadają" mnie "uroki" życia codziennego:))
renia_42195 (2012-12-11,14:21): Ja patrzę na te dni inaczej. Nie mam czasu na zadawanie sobie pytań, tylko cieszę się że choć w tym dniu mogę spędzić czas z najbliższymi przy jednym stole - rodzice, teściowie, brat z bratową i dziećmi. Korzystam z tych chwil na rozmowy, których brakuje w codziennym pędzie życia. Pytania staram się sobie zadawać nie tylko z okazji zbliżających się świąt, ale również w ciągu całego roku i może dlatego te dni spędzam ciesząc się bliskością najbliższych :)
paulo (2012-12-11,14:40): mam nadzieję Reniu, że takich jak Ty jest i będzie jak najwięcej.
nataretka (2012-12-11,22:54): To magiczny czas refleksji dla nas.Myślimy o naszych najbliższych .Tych , którzy będą obecni z nami i tych których juz nie wśród nas.Rodzi się nowe życie , a z nim nadzieja :)
jacdzi (2012-12-12,07:36): Piekny okres, ilez refleksji. Czy potrzeba nam zbiorowych rekolekcji? Nie sadze, mozemy byc ze swoimi myslami a potem gdy dzien ten nadejdzie oddamy sie radosci.
Truskawa (2012-12-12,11:28): :)
|
