|
| METRYKA WATKU DYSKUSYJNEGO | | Dyscyplina |  | | Status | Wątek aktywny ogólnodostępny | | Wątek założył | marysieńka (2008-06-07) | | Ostatnio komentował | Tusik (2008-06-16) | | Aktywnosc | Komentowano 22 razy, czytano 263 razy | | Lokalizacja | | | Wątek wielostronicowy, wyświetlana strona: 1 2 |
POWRÓT DO LISTY WĄTKÓW DYSKUSYJNYCH
 | | | | |
|
2008-06-15, 03:04
Jak sie nie dać...
2008-06-13, 21:34 - marysieńka napisał/-a:
Uważam, że nie tylko w bieganiu, "strach" przed tym by nie zawieżć samego siebie jest..motorem napędowym.
Zawsze, mamy jakiś cel do którego dążymy, i nie ważne to czy to meta kolejnego biegu, awans w pracy, czy może wyjazd na wakacje? |
Witam wszystkich uczestników tego miłego rozważania!Szczególnie Marysieńkę!Mam cicha nadzieje ze to co chodzi mi po glowie pozwoli nam lepiej zrozumiec istote zagadnienia.
Pierwszy maraton to była dla mnie istna przeprawa ponad 5:39!Pewnie ciężko Ci to sobie wyobrazić... Dla mnie to zagadka po dzień dzisiejszy jak taki Gość jak ja przetrwał te magiczne 42,195 nie przygotowując sie do tego dystansu w odpowiedni sposób. Dla mnie to było nie lada osiągniecie!!! Ekstremalne!!! Maraton wydawał mi się nieosiągalny!!! Ale tego dnia 10 maja 2003 niesiony byłem szczególnymi myślami. Nie odnajdywałem satysfakcji w byciu kimś szczególnym, odnajdywałem się w pokonywaniu kolejnych kilometrów dla innych, nie zajmując się juz samym sobą. Chyba wtedy łatwiej. Nasze ciało jest z całym tym mechanizmem biochemicznych reakcji jakoś przeciwko nam. Bo nie chce współpracować po ktorymś tam kilometrze, domaga się zaprzestania wysiłku ( jakies takie ono z natury leniwe). Na szczęście wola pozwala na pokonanie tego co słabe... Doświadczenie pustki wręcz pustyni - znane z Pisma (jest niezwykle podobne).
Wiesz co - myślę że przetrwanie kryzysu w biegu jest podobne lecz inne do przetrwania kryzysu w życiu. Na zawodach, zawsze to będzie kryzys nad którym mamy kontrolę, bo sami zadecydowalismy o udziale. W życiu doswiadczamy kryzysów ktorych zrodlo jest poza nami. Nie ma wyjscia, nie ma zejscia z trasy. Mocniej nas to doswiadcza, sa to kryzysy jakos bardziej prawdziwe. Tarapaty nie zaleza bezposrednio od nas. Są prawdziwszą próba, trudnym darem, moze tylko losem. Bieganie nas przedziwnie przygotowuje do nich. To jest prawdziwy urok bigania, ktos kto jest zbyt zachowawczy i biega tylko tyle aby czuć sie Panem Sytuacji pozbawia sie czegos. Jak daleko można sie wychylać po za ład spokojnego biegu - tego nie wiemy, to nas fascynuje wieć cągle próbujemy. Najpierw 5 km, potem moze 20km, jakis maraton, moze ultracoś i tak dalej. Ważne że szukamy granicy ludzkich możliwości. Gdzie miejsce na pokorę? A no chyba w tedy jak zapominamy o naszych bliskich stawiajac na kolejne pokonywanie poprzeczek. Kiedy juz nas nie ma dla innych tylko jestesmy dla siebie i pokonywania siebie! Kończę bo czuję ze mi się to rozważanie jakoś zamknęło Co o tym myslisz(cie)?
|
| | | | | |
|
2008-06-16, 21:54
temat potrzebny... :-)
mi bardzo pomaga doping innych ludzi. |
|
|
|
| |
|
