|
|
2017-06-25, 09:36
Wstęp do recenzji książki: „Wege Siła“
| LINK: http://biegaczamator.blog.pl/ | W piątek otrzymałem do zrecenzowania książkę Brendana Braziera „ Wegi Siła“. Krótko treść można określić jako: „dieta roślinna dla sportowców i miłośników aktywnego trybu życia“ Autorem książki jst kulturysta, triatlonista i dwukrotny zwycięzca ultramaratonu w wersji mini, czyli „zaledwie“ 50 kilometrów. Dzięki niej można się dowiedzieć nie wszystkiego na temat diety wegańskiej, czyli czym jest jest, co daje, ale także otrzymać dwunastotygodniowy plan żywienia. Książka jest światowym bestselerem w zakresie tematyki, którą prezentuje.
Muszę przyznać, że na początku podbiegałem z dużym dystansem do tematu. Ja wychowany na mięsie i innym, nie ważne że tak nazywanym, ale jakże smakowitym „śmieciowym jedzeniu“, miałem wygłosić opinię na temat diety wege. Diety, która pod względem kulturowym i smakowym zupełnie odbiega od tego, czego ja wymagam od jedzenia. Jestem tradycyjnym przykładem narodowego wychowania żywieniowego wg zasady: „nie ważne kłak czy wełna byle d..a była pełna“. Mięcho, golonka, piwo, pyry jakieś warzywa czyli żyć nie umierać. Czasem tylko mniej lub bardziej dystyngowanie sobie beknąć pod stołem, w zależności czy preferowane jako dowód, że smakowało, czy jako brak wychowania jest traktowane. A tu przybiega do mnie książka z jakimś szuru buru, czyli konsumpcyjnymi czarami, co do których w żaden sposób nie byłem przekonany. Jak dla mnie do tej pory to wege, rasta, wierzący w ufo, potwora z Loch Ness, Paskudę to grupa osób trochę nudzących się w życiu i szukających na siłę drogi prowadzącej diabli wiedzą dokąd. Przynajmniej tak to do tej pory odbierałem.
No, ale z racji, że jednak mam w taki czy inny sposób umysł otwarty na szukanie innych, może lepszych, może gorszych ale z pewnością różnych rozwiązań wspomagających nasze życiowe moce postanowiłem się zmierzyć z wyzwaniem, jakie ta książka za sobą niesie. Na razie spokojnie bez wbiegania w istotę przekazu. Sama książka napisana prostym, nie wymuszającym zbytniego wysiłku intelektualnego językiem. Nie jest także typem instrukcji obsługi, przez który trzeba się przebić w danej, wymaganej chwili. Raczej takim luźnym poradnikiem życiowym, pokazującym, a nie nakazującym wejście na inne życiowe drogi. Pokazuje i nazywa nasze zagrożenia życiowe i wskazuje sposoby ich obejścia. Proponuje konkretną dietę, wskazuje receptury przygotowania różnych potraw. Na tą chwil szczególnie do mnie przemawiają izotoniki, baton energetyczny, czy krakersy z zieloną herbatą, imbirem i limetą. Jednak czy będę potrafił się np przekonać do frytek z czosnkiem, oregano i jamsami czy pikantną pizzą z fasolnikiem chińskim i komosą. Jak na razie brzmi to trochę kosmicznie, żeby nie napisać, że komicznie,
Z drugiej strony, jak moja córka dorwała te przepisy to wpadła w taki zachwyt, że powiedziała, że będzie mi to robiła. Czyli wszystko przede mną. Sądzę, że za jakieś dwa tygodnie, kiedy już ogarnę konsumpcyjnie co dostałem i przerobię to am, am to skrobnę coś bardziej merytorycznego na ten temat. Na razie ziarno wege do mojej duszy zostało zasiane i powoli kiełkuje.
Jak na razie, kiedy książka przybiegła, to delikatnie zacząłem się w jej treść zanurzać. Muszę przyznać, że niektóre treści ciekawią, inne intrygują, a jeszcze inne nawet bawią. Tak sobie myślę, jak mogą smakować pikantne naleśniki z kakao. |
|
