|
|
2016-05-20, 06:48
Co ma bieganie wspólnego z boksem, Shakin’ Dudi oraz GROM-e
| LINK: http://biegaczamator.blog.pl/ | Na początku, jak zwykle w tym miejscu i czasie, czyli wiadomo o co biega. Macieju, coś w tym jest co napisałeś, na razie myślę poważnie co dalej i co najważniejsze, czy dalej. Justyna dzięki za ciekawą informację. Od niej może zacznę: 28 maja planuję wystartować w biegu dla prawdziwych twardzieli w Gdańsku, uczestnicy będą wykonywali takie zadania, jak kandydaci na członków jednostek specjalnych. Zadania przygotowują byli żołnierze GROM-u oraz weteranami z Afganistanu także zapowiada się niezapomniana przygoda jeśli chcecie to zapraszam tutaj więcej informacji
http://warriorsrun.com.pl/idea-biegu.html
. Jak ktoś chętny, to serdecznie zapraszam. Ja z wiadomych przyczyn na razie odpuszczam czekając na Grodzisk. Justyna, co do butów, to widzę ze mieliśmy podobne niespodzianki.
Analizując moje ostatnie trzy zorganizowane starty ( Dębno, Trzemeszno i Kraków) dobiegam do wniosku, że bieganie ma w moim przynajmniej przypadku dużo wspólnego z boksem. Czuję się trochę jak pięściarz amator, który stanął naprzeciw zawodowca z amatorskim, trzyrundowym starciu, ale zgodnie z zasadami punktowania w wersji profi. Przyznam szczerze, za każdym razem scenariusz każdej z rund wyglądał identycznie. Na początku rzucałem się na rywala zasypując go bardziej lub mniej celnymi ciosami. Potem w drugiej minucie walka się wyrównywała, ale ciągle jeszcze z moją przewagą. No i w ostatniej minucie każdej rundy odwrócenie sytuacji, ba nawet za każdym razem leżałem na deskach, ale jakimś cudem się podniosłem i waląc trochę na oślep bez ładu i składu, trochę klinczując, waląc z „główki”, a nawet gryząc wiadomo jak kto. Sędziowie dosyć pobłażliwie patrzyli na moje wyczyny, dzięki czemu każdą z rund jakimś cudem wygrałem. Nie były to jakieś spektakularne sukcesy, jedynie trochę „na chama” zmęczenie przeciwnika, ale w końcu sukces był po mojej stronie. Teraz za dwa tygodnie szybki jednorundowy rewanż w Grodzisku, a potem zapewne gdzieś od drugiej połowy sierpnia do końca września znowu mordercze trzy rundy. Dwie już są pewne: we Wrocławiu i Warszawie, ale gdzie będzie pierwsza, to się jeszcze okaże. Jakąś sierpniową połówkę będzie trzeba znaleźć, a jak nie, to chociaż dyszkę. Ale zobaczymy. I tak najważniejsze będą rundy wrześniowe.
Co mnie zastanawia: w każdej z rund na początku ja uzyskiwałem przewagę, ale na końcu dostawałem takie „bęcki”, że aż się sobie dziwie, że dotrwałem do mety, znaczy się gongu oznaczającego koniec walki.
Muszę przyznać, że od paru dni poważnie analizuję i dumam czy to bieganie w moim przypadku ma sens. Ostatnie trzy starty wyraźnie stanowią ostrzeżenie połączone z pytanie: zastanów się co robisz, czy ta droga jest dla Ciebie?
( link do odpowiedniego utworu muzycznego jest na blogu)
„Większość nie biega chwili w ciągu dnia,
dookoła biegania kręci się Twój świat
Zastanów się co robisz, zastanów się co robisz…”
Taka jedna zwrotka dopisana przez tuptającego amatora. No i tak sobie myślę, czy to ma sens? Czy podjąć dalsze ryzyko? Ale odpowiadając pytaniem na pytanie: czy ja potrafiłbym się poddać? No właśnie. Jednak chyba jutro parkrun sobie odpuszczę i pobiegam po domem. Bo i tak będę jeszcze człapał i tak będę człapał. A przy okazji się wyśpię. W końcu od grubo ponad 3 lat na palcach ręki można zliczyć soboty, kiedy się wyspałem. Jak nie jechałem na parkrun to na inny zorganizowany start. A tak się prześpię i zastanowię co robię. |
|
