2021-08-29
Dostęp do
wpisu:
Publiczny
| HAŁDA RUN EXTREME (czytano: 624 razy)
PATRZ TAKŻE LINK: https://smakibiegania1.blogspot.com/2021/08/hada-run-extreme.html
HAŁDA RUN EXTREME
Pod tą intrygującą nazwą kryła się pierwsza edycja biegów przełajowych organizowanych na terenie byłej kopalni „KRUPIŃSKI” w gminie Suszec. Początkowo nic nie zapowiadało, że tam wystartuję. Ale nie ukrywam, że zaskoczyło mnie to, że wyczytałem iż prowadzona będzie osobna klasyfikacja pracowników samorządowych. Jak kilka lat startuję z czymś takim spotykam się po raz pierwszy.
Nie wszyscy wiedzą, ale pracuję w rybnickim samorządzie i staram się na każdym kroku udowadniać, że w naszym zawodzie jest wiele niespokojnych, biegających dusz, czego ja jestem najlepszym przykładem. Studiując listę startową zdawałem sobie sprawę, że szans wywalczenia jakieś wysokiej lokaty (ostatecznie zająłem szóste miejsce) na tle dużo młodszych konkurentów nie mam zbyt dużych, ale przecież nie o miejsce w tym moim bieganiu chodzi a raczej o wielki FUN 😅. Stąd już tylko o krok od stwierdzenia, że na takim biegu muszę być obecny.
To że muszę być, wcale nie oznaczało, że ostatecznie wystartuję. Dzień przed biegiem solidnie uderzyłem łydką lewej nogi w twardy przedmiot i nie pozostawało nic innego jak smarować, rolować i czekać w nadziei, że w sobotni poranek siniak nie będzie zbyt duży, a noga nie będzie mocno boleć.
I rzeczywiście, było na tyle dobrze, że mogłem wsiąść w samochód i wybrać kierunek Suszec. W tej okolicy byłem pierwszy raz i przyznam, że teren zawodów zrobił na mnie ogromne wrażenie. Potężny parking, budynki przemysłowe, duże puste tereny.
Ale nad tym wszystkim unosił się głos Jarka Świty, który w stroju górniczym podjął się roli konferansjera i jak zwykle wywiązał się z tego zadania pierwszorzędnie 👏. Słuchając go, tak sobie pomyślałem, że gdybym zaniemógł na trasie, to przynajmniej umrę dobrze poinformowany 😉.
Ale dosyć szybko odgoniłem te smutne myśli, bo nastała pora odbioru pakietu w biurze zawodów - pakiet naprawdę na bogato, ale musztardy i przypraw na grilla, to jeszcze nigdy w pakiecie nie miałem. Dokupię jeszcze sobie kiełbasy i taki pakiet na przeżycie jak znalazł 😉.
I tak idąc po miasteczku biegowym spotkałem wielu biegowych znajomych. Mocna ekipa z LittleUltraRUNster na czele z Magdą, Karoliną i Danielem, teraz mogłem poznać resztę ich znajomych. Dodatkowo Roksana z Rydułtów, Adrian - kolega po fachu z Żor i Dominik - szalejący na trasie z aparatem w ręku. No i oczywiście Madzia, która zapisała się w ostatnim możliwym momencie i jeszcze się zastanawiała, kto ją do tego szaleństwa namówił (podpowiadam – koleżanka M 😂).
Nie napisałem nic o dystansie. Do wyboru były dwa i miały bardzo zabawne nazwy. Bieg na 11 km nazwany został „Pierwsza szychta”. A bieg na 23 km „Ściana płaczu”. Oczywiście nie ma co się zastanawiać co ja wybrałem . Noga mnie bolała – więc gdybym się rozpłakał z bezsilności, to przynajmniej zrobiłbym to dystansie z odpowiednią nazwą 😉.
Przyjęliśmy założenie, że każdy tym razem biegnie na swój indywidualny rachunek, jedynie dwie Madzie mocno trzymały się siebie. Tak w ogóle jedna z nich, jak żywo przypominała ambasadora tego biegu : opaska z biegu, koszulka z biegu, tak sobie żartowaliśmy, że gdyby jeszcze posmarowała się to musztardą z pakietu startowego to byłaby żywą reklamą Hałdy Run Extreme 😉😂. Jak się okazało organizator też zauważył jej starania, bo po biegu, niby zupełnie przypadkowo 😉, wylosowała … śpiwór. A ja jak zwykle nic. Tylko ja mam małe usprawiedliwienie – zapomniałem wrzucić los do skrzynki 😂.
Ale przejdźmy do biegu. Kompletnie nie wiedziałem co mnie czeka. No niby studiowałem profil trasy, tylko wiecie oprócz daru czytania, trzeba mieć jeszcze dar zrozumienia.
Sama trasa okazała się bardzo szybka i przyjemna. Były na niej tylko dwa „kopnięcia z koniem” 😱 czyli jakieś półtorej kilometra po starcie i przed metą naszym zadaniem było dosyć strome wbiegnięcie i zbiegnięcie z olbrzymiej hałdy. Ale gra była warta świeczki. Widok ze szczytu zapierał dech w piersiach. Dzisiaj biegałem trochę szybciej, ale w myślach obiecałem sobie, że po zakończonym biegu na pewno tu na spokojnie wrócę i podelektuję się krajobrazami. I słowa dotrzymałem.
Pozostałą cześć, perfekcyjnie oznakowanej trasy, stanowiły leśne tereny trailowe, z bardzo niewielkim fragmentem asfaltu. Pogoda była idealna. Słońce zza chmur, lekki wietrzyk pod narty (bo przy moim rozmiarze 47, to obuwie przypomina troszkę narty 😉). A do tego naprawdę ciekawa leśna trasa i dobrze rozmieszczone bufety spowodowały, że dawno tak szybko mi się nie leciało. Po paru kilometrach biegu lewa noga się nie odzywała, więc kilometry wyjątkowo szybko mi zleciały. Do doścignięcia Daniela zabrakło mi jakieś 50 metrów, no ale to przecież całe dwa pokolenia różnicy między nami 😅😉. Nie byłem jakoś przesadnie zmęczony po tym biegu. Muszę przyznać, że ostatnie biegania w górach wyrobiły u mnie pewną wytrzymałość.
Nic więc dziwnego, że zaopatrzony w butelkę wody mineralnej, zrobiłem sobie nawrotkę i poleciałem w kierunku hałdy, aby tym razem na jej szczycie spokojnie chociaż chwilę ponapawać się widokiem. Po drodze minąłem zmierzających do mety w wyśmienitych humorach i prawie niezmęczonych Roksanę, Karolinę i Adriana 😅. Mijałem też innych biegaczy – były zdawkowe życzenia powodzenia dla nich i zapewnienia z ich strony, że bardzo dobrze się bawią.
Na szczycie hałdy, zrobiłem sobie parę krajobrazowych zdjęć i pewnie zostałbym tam dłużej, ale z naprzeciwka już zbliżały się w moim kierunku dwie Madzie.
Fajnie Was było widzieć. Duży zapas do limitu sprawił, że bez wielkiego stresu i napinki mogliśmy dobiec do linii mety. Magda P nam trochę odbiegła, gdyż Magdę K złapał skurcz. Z tym, że tak do końca nie wiem jak było naprawdę. Bo gdy dzielny Jarek chciał porzucić mikrofon i jej pomóc, to nasza Magda, jakoś nie kwapiła się, aby skorzystać z jego pomocy i oddała swe cenne nogi pod nadzór dużo młodszego ratownika medycznego 😂.
Magdalena, Marek, Roksana gratuluję Wam ogromnie miejsca na podium.
A wszystkim napotkanym znajomym i poznanym kolejnym biegowym wariatom dziękuję za udział w takim fajnym biegu. Myślę, że moja forma będzie miała tendencję wzrostową, bo wyjeżdżam z gościnnego Suszca z silnym postanowieniem zrobienia sobie grilla, część składników już mam i jeszcze przed wyjazdem zdążyłem zaopatrzyć się w specjalnie na tę okazję wyprodukowany pakiet górniczych izotoników 😉.
Takie produkty na pewno znacząco wpłyną na moje samopoczucie i kondycję, o czym będę miał okazję przekonać się już za tydzień na górskich trasach.
Na końcu pozostawiłem miejsce na podziękowanie dla Organizatorów. Pierwsza edycja zwykle ma pewne niedociągnięcia, które przy następnych się poprawia, tu tego nie było. Już teraz sami sobie zawiesiliście bardzo wysoko poprzeczkę. Dobre oznakowanie, bardzo dobra praca służb i wolontariuszy, dobra organizacja miasteczka biegowego i jeszcze pogoda Wam zagrała - czy można chcieć czegoś więcej. Dziękuję i pozdrawiam.
Blog moga komentować wszyscy zalogowani czytelnicyDodaj komentarz do wpisu |
