|
|
2016-08-22, 13:53
Biegam, bo chcę być lepszy
| LINK: http://biegaczamator.blog.pl/ |
Na początku jak zwykle w tym miejscu i czasie. Małgosiu masz rację. Nasz pasja, ale i świadomość i doświadczenie wypływające z każdego pokonanego metra wzrasta z każdym kolejnym krokiem. Lopez piękny komentarz. „Biegam, bo chcę być lepszy niż byłem”. To jest myślę istota czy też clue naszego całego tuptania. Wrzucam w całości ten komentarz, bo warty jest tego: „Ja biegam bo chcę być lepszym niż byłem.
Chce krok po kroku pokonywać swoje słabości . Każdy z nas nabierając doświadczenia jest zawodowcem , po pierwszym czy kolejnym półmaratonie czy maratonie jesteśmy silniejsi . I choć może rozpocząłem ma przygodę z bieganiem wraz z moja nadwaga cieszę się z każdego pokonanego kilometra. Z drugiej strony po co mi być zawodowcem , granica 4:30 jest dla mnie dużym wyzwaniem a wiem też ze raczej juz nigdy z racji wieku nie pokonam 3:10. Cieszę się z tego co mam i uśmiecham kiedy Was wszystkich widzę uśmiechniętych na starcie.:)”
I tak sobie myślę, czy właśnie nie to jest w tym wszystkim najważniejsze. Motto, które powinno każdemu z nas przyświecać, w paru prostych, ale jakże trafiających w sedno zdania rozszerzone. Masz całkowitą rację, po każdym kolejny starcie, niezależnie na jakim dystansie jesteśmy silniejsi, jesteśmy lepsi. Starty. czy nawet samo bieganie nas hartuje, oraz nadaje naszemu życiu zupełnie innego blasku. Sami sobie ustalamy, a w zasadzie nie ustalamy, przekraczamy kolejne granice, które stosunkowo nie tak dawno wydawały nam się być nie do osiągnięcia. A jeżeli potrafimy przekroczyć granice biegowe, to dlatego nie możemy także życiowych? Bieganie pozwala nam zupełnie inaczej na swoje wewnętrzne ograniczenia spojrzeć. To dzięki niemu, ku naszemu wielkiemu zdziwieniu nagle odkrywamy, że nie ma barier, nie ma granic, nie blokad, których nie potrafimy przełamać.
Powiedzmy sobie szczerze, jeżeli ktoś, kto nigdy w życiu nie biegał, nawet nie myślał, że może zacząć biegać, nagle pokonuje dystans 5 km,10 km, półmaratonu, a w końcu pełnego Królewskiego Dystansu, czyli 42 kilometrów z małym haczykiem, to znaczy, że nie ma w życiu zawodowym czy jakimkolwiek innym dla niego czy dla niej rzeczy niemożliwej. Ze wszystkim sobie poradzi, przez każdą blokadę się przebije, a przeszkody połykał czy też wsysał, jak makaron z talerza. Podsumowując, możemy napisać krótko: z każdym kolejnym kilometrem jesteśmy lepsi i to nie tylko jako biegacze, ale co chyba najważniejsze, jako ludzie. Rozumiemy innych, staramy się pomagać innym, nabieramy z jednej strony twardości w walce z sami samymi, a z drugiej otwieramy się na potrzeby innych. I kto wie, czy to nie jest właśnie w tym wszystkim najpiękniejsze.
Dużo osób mówi, że startują w biegach zorganizowanych, by zmierzyć się z innymi i zobaczyć, czy jesteśmy w stanie kogoś na trasie wyprzedzić. Jasne, są racy, którzy biegają dla miejsc, dla nagród, ale to chyba nie jest zbyt duży tłum biegaczy. Myślę, że dla większości z biegających największy rywal, którego pragniemy pokonać tkwi właśnie w nas samych. To są nasze blokady, nasze ograniczenia i nasze lęki. Z nimi głównie walczymy, je chcemy pokonać. A czasy, miejsca i inne takie są tylko dodatkiem, do najważniejszego zwycięstwa, czyli pokonania takiej, a nie innej trasy.
|
|
