Jestes
niezalogowany
ZALOGUJ

 

  WIZYTÓWKA   GALERIA   PRZYJAC. [50]   BLOG   STARTY   KIBIC 
 
Varia
Pamiętnik internetowy
Wariacje biegowe starszej pani

Joanna Grygiel
Urodzony: ------
Miejsce zamieszkania: ŻARKI LETNISKO
55 / 66


2015-07-14

Dostęp do
wpisu:

Publiczny
Bliżej nieba, czyli alpejski obóz kondycyjny. (czytano: 1727 razy)

 

Jarek stale narzeka, że zamieniam mu wczasy w obóz kondycyjny, ale mnie jest gór ciągle mało i mało. Dawniej przyjeżdżaliśmy w Alpy na miesiąc, ciągnąc ze sobą dzieci, psa, górę książek i prowiantu. I jakoś dawaliśmy radę to wszystko obsłużyć i się nachodzić do syta.

Teraz to ledwo dwa tygodnie, we dwójkę tylko, a i czas, gdy człowiek się starzeje płynie inaczej, więc na nic go nie starcza. Ledwo zatem przyjedziemy, rozpakujemy skromny dobytek, a tu już przychodzi czas pakowania na powrót :( Góry się jakby wyższe zrobiły i pogoda ciągle niedobra - a to za gorąco, a to za zimno...

Dotarliśmy w zeszłym roku za namową Kasi i Piotrka do doliny Paznau w austriackim Tyrolu i zachwyciliśmy się jej gościnnością, nieprzebraną wielością szlaków o rozmaitej trudności, zarówno tych do prawdziwie górskich wędrówek, jak i do biegania, nordikowania, czy dla rowerów. Po dwóch, mocno deszczowych zresztą tygodniach w Kappl, mieliśmy spory niedosyt i obiecaliśmy sobie tu wrócić.

Minął rok, rok jak się okazało bardzo trudny, rok, który nie przyniósł za wiele dobrego, zabrał za to wiele zdrowia i nerwów. Jakoś jednak przetrwaliśmy i dotrzymaliśmy danego sobie słowa - znów jesteśmy tutaj. Jarek z bolącym kolanem, ja ciągle niepewna, czy moje serce zachowa się jak należy.

Mimo to przeszliśmy już w ciągu tygodnia dobrze ponad 100 km po okolicznych pagórkach, a mnie i tak ciągle mało - a bo to świstaki się gdzieś pochowały, śnieg stopniał i nie ma z nim już takiej zabawy, jak w zeszłym roku, i zupełnie nie mam pojęcia, jak zdołałam rok temu przebiec dobrze ponad 20 kilometrów po okolicy, skoro teraz padam już po kilku... Nie, nie sądźcie, że ja chodzę i marudzę. Wręcz przeciwnie, widzę, że z każdym rokiem moja zdolność do cieszenia się byle czym wzrasta :)

Choć oczywiście bywają i gorsze chwile. Zwłaszcza o poranku :) Gdy jechaliśmy dzisiaj autobusem do Galtur, by wjechać kolejką na Silvapark (a transport publiczny i wszystkie kolejki linowe są w Paznau w okresie letnim dla wczasowiczów darmowe!) czułam, że pora umierać :( Nic mi się nie chce, wszystko mnie boli, nie mam sił nigdzie włazić, no normalny weltschmerz i przejmujący ból istnienia. A skoro nawet góry wokoło mnie nie pocieszają, to już koniec, nie ma już nic!

Wygramoliłam się z kolejki i ruszyliśmy, zgodnie z planem, w kierunku Zeignissjoch. W zeszłym roku zachwycały mnie okoliczne krajobrazy. Chwilowo zupełnie nie mogłam zrozumieć dlaczego :( Zza chmur wylazło słońce i zaczęło przypiekać coraz bardziej. Zdjęłam polar i ruszyłam troszkę żwawiej. Żwirowata szeroka droga przeszła w ścieżynkę przeciskającą się przez kosówkę. Wokół leżały ogromne głazy, a nad nami górował Ballunspitze, który z tej perspektywy wyglądał jak wielki, złośliwie uśmiechnięty sęp.

Powoli wszystko wokół zaczynało nabierać kolorów i właściwych proporcji, nogi jakoś cudownie przestały mnie boleć, mięśnie przyjemnie się rozgrzały, oddech wyrównał i świat znów był piękny. A gdy dotarliśmy do rozwidlenia dróg, gdzie odchodziła ścieżynka na Breitspitza, to na propozycję Jarka, byśmy tam podeszli zareagowałam entuzjastycznie. I absolutnie, bezwzględnie było warto! To nie jest szlak ani trudny, ani długi, za to przepiękny widokowo. Najpierw wspina się po zboczu opadającym w kierunku jeziora Kops, potem wchodzi głębiej i wokół są tylko góry, dużo gór, sporych całkiem, choć ścieżka wije się łagodnie wśród skał, róż alpejskich i kosówki, by w końcu wyprowadzić na szeroki wierzchołek, z którego można podziwiać całą przełęcz Bielerhohe.

Z Breitspitza zeszliśmy do zapory Kops, a stamtąd do Zeignissee, gdzie podjeżdża autobus. Mała wycieczka, a ile potrafi dostarczyć szczęścia! Powinnam to wiedzieć od samego rana, bo przecież tak jest codziennie :) I tylko dłuższa wyprawa ze świstakami i koziorożcami byłaby lepsza. Ale po pierwsze lepsze jest wrogiem dobrego, a po drugie - jeszcze parę dni przed nami!

Blog moga komentować wszyscy zalogowani czytelnicy

Dodaj komentarz do wpisu


Hung (2015-07-15,17:13): "... I słońce, co rozlepia mi na twarzy piegi trzysta trzy, i grad, co mi na głowę spadł, dziurawy dach, na wróble strach, i czarny kot, krzywe jot, bo: Ja Ja to się cieszę byle czym ..."
Varia (2015-07-15,22:27): Hung, dokładnie tak! Kilka dni podczas biegu złapał nas grad, na tyle duży, że jedna gradzina rozcięła mi rękę. I jaka to była frajda dobiec w tym gradzie do domu :)))







 Ostatnio zalogowani
42.195
11:15
gabo
11:12
Nicpoń
11:10
mariuszkurlej1968@gmail.c
11:06
ikswopil@onet.pl
11:03
AntonAusTirol
10:52
michu77
10:42
rolkarz
10:28
jann
10:23
jaro109
10:11
dejwid13
09:52
Wojciech
09:51
Januszz
09:27
Gapiński Łukasz
09:27
waldekstepien@wp.pl
09:27
marswi60
09:17
|    Redakcja     |     Reklama     |     Regulamin     |