Początek lat osiemdziesiątych , dużo biegam na pokładzie i portach, pragnę maratonu .Nagle czytam w lokalnej prasie – będzie i to za kilka dni. Stoję w Brzozowie – maratońskie gadanie – Kazimierz jestem –a ja „Kali”. Biegniemy, opowiadam, chyba barwnie. On słucha i słucha .Po powrocie z rejsu czytam to w różnych gazetach – miłe i zaskakujące tak wiernie to oddał a nie miał magnetofonu. Po czasie znowu maraton, już Go przyjmuję u siebie. Jest TV maraton będzie w Jego cyklicznym programie maratońskim ,który ogląda cała brać maratońska i nie tylko. Na każdym biegu czy to 100-ka w Kaliszu, czy to Murowana Goślina, czy to 24h Jurka Bednarza w Poznaniu, wszędzie jest, biega i pisze o nas. Robi to z sobie znaną żarliwością i miłością do tematu. Wydzierają Go sobie biegacze, wydzierają Go sobie Organizatorzy. Telefon w 1992r, jedziesz do Londynu? Jadę. On ten maraton załatwił - może i trochę zarobił - ale który organizator dopłaca do wyjazdu? Potem następne maratony warszawskie - mówią, że zabrał samochód kobiecie dał kolarzowi? Ale czy to naprawdę Tylko On? Wiem, ze każdy warszawski był z małymi brakami, ale czy tylko On to robił ?

Telefon. Będziesz w Teleexpresie, zareklamujesz toruński i ten na statku. Byłem. Potem znowu, Toruń, Stegny, Spała, ściąga organizatorów, stara się, zabiega, uparty jak maratończyk, zabiegany jak sekretarz za Gierka .Często upiera się nie mając racji - taki jest. Potem błoto, którym obrzucają Go ci co najserdeczniej klepali. Wiem to boli. Januszu może zrobimy jakiś bieg koleżeński, stara wiara maratońska dowie się co zrobiłeś dobrze a co nie. A może po prostu tylko pobiegniemy a błoto wyschnie i odpadnie.

Kamus