|
 W dzień poprzedzający Poznań Maraton jak co roku nad Jeziorem Maltańskim odbyły się dwie imprezy biegowe - XXII Bieg Przemysła 10,6km (dwa okrążenia) oraz XIV Bieg Maltański 5,3km (jedno okrążenie). Tydzień przed imprezą zdecydowałam, że pobiegnę i pobiegłam.
Start obydwu biegów planowany był na godzinę 15.00. Ze względu na odbiór akredytacji, przeglądania Targów Expo oraz zakupów w sklepie biegacza, do Poznania wyjechaliśmy wcześniej. Targi były dorodniejsze niż na Półmaratonie, pakiety startowe bardziej na wypasie, a obcokrajowców nie brakowało. Mimo iż jutro nie biegnę, poczułam ten przed maratoński klimat. Może dlatego, że za 1h miałam startować w swoim biegu? Po zakupach, zwiedzaniu i innych pierdołach pojechaliśmy nad Maltę. Pogoda była idealna, ciepło, bez słońca i na dodatek prawie wcale nie wiało.
Będąc w szatni przebrałam się i zamarłam. Spojrzałam na moje buty… albo na ich kompletny brak! CHOLERA ZAPOMNIAŁAM BUTÓW! Miałam ze sobą 3 koszulki, 3 pary spodenek oraz buty, które nie nadawały się na ten bieg. Co zrobię? Nie polecę specjalnie do galerii kupić sobie kolejną parę butów, wystartuję w tych i koniec. Całe szczęście, że brałam udział w biegu na 5km i na dodatek po asfalcie. Gdyby to był teren... Nie chcę myśleć co by się stało.
Przechodząc usłyszałam o pewnej akcji związanej z tą imprezą biegową. Wpisujesz się na listę, dostajesz karteczkę z napisem Biegnę dla Martynki. Bank PKO płaci za każdy przebiegnięty kilometr daną sumę na leczenie chorej dziewczynki. Nie, nie, nie! Tą dziewczynką nie jestem ja :). Miły gest, który tak na prawdę nic nie kosztował, oprócz podpisu. 5 minut przed startem ustawiłam się wraz z resztą około 300 biegaczy na linii startu. Wszyscy trzymali baloniki, które tuż przed biegiem zostały wypuszczone. START!!
Pierwsza prosta, druga prosta lekko w górkę, przez mostek i trzymamy tempo aż do 3km… Jak to mój kolega mówi „nie te buty” i zawsze usprawiedliwia tym swój zły według niego wynik. U mnie było fatalnie, już na początku czułam, że człapię, nie miałam kompletnie amortyzacji i biegło mi się beznadziejnie. Około 3km poczułam obtarcie na pięcie. Rana strasznie przeszkadzała i nie dawała za wygraną. Wiedziałam, że moje tempo nie jest zadowalające. Patrząc na to z drugiej strony zdobyłam nowe doświadczenie i przetestowałam nowe buty, moja opinia jest na tyle negatywna, że nie będę się z wami nią dzielić. Koniec narzekania!
Przy końcówce już nie myślałam o nodze, postanowiłam przyśpieszyć, i zrobić prawdziwy finisz. A jednak coś pozostało we mnie tej Martyny, która walczy o swoje. Wpadłam na metę w dobrym stylu, napiłam się wody i poszłam do ambulansu po opatrunek. Następnie trochę się porozciągałam i poszłam kibicować osobą, które jeszcze były na trasie. Po czasie stwierdziłam, że udam się po ciuchy do samochodu, jednak zatrzymał mnie komunikat dotyczący wyników. Cofnęłam się i okazało się, że tak szybko się nie przebiorę, bo zajęłam 3 miejsce w klasyfikacji Open kobiet. Powinnam zadać sobie pytanie „Jaki miałabym wynik, gdybym nie zapomniała butów”, ale W BIEGANIU NIE MA GDYBANIA. Grzecznie poczekałam z jakieś 15 minut po czym wyczytali moje nazwisko.
Nówka sztuka kołderka się mi skapła wraz ze skromnym pucharem i dyplomem. Medal, był identyczny jak sprzed roku. Po odebraniu nagrody udałam się do Galerii na obiad po czym nie obeszło się bez mini zakupów. Opanowałam się w porę i wróciłam do domu. Następnego dnia zjawiłam się na Maratonie jednak w postaci kibica :)
Tekst pochodzi ze strony: www.tamitolarun.pl |
|
|
| |
|
