|
 12. kwietnia w podbydgoskim Osielsku odbyły się Mistrzostwa Polski w marszu Nordic Walking. Uczestnicy mieli do pokonania 10 okrążeń, których suma dawała dystans pełnego maratonu czyli 42,195 metrów. Uzupełniająca dyscypliną był marsz na 4,2 km.
Długo czekałem na okazję, aby wziąć udział w takiej imprezie. Jedyną moją obawą była forma, gdyż niecały tydzień wcześniej ukończyłem maraton w Dębnie. Do Osielska nie mam daleko, raptem 60 kilometrów z mojego Smogorzewca. Odbiór numerów. Jak zwykle „przedstartowa” nerwówka. Zastanawiam się jak to będzie. Przecież do pokonania jest dystans maratonu. Rozglądam się dookoła. Wszyscy wyglądają na dobrze przygotowanych, a ja z kijami chodziłem spory czas temu...
Start wygląda zupełnie inaczej od biegowego, do którego jestem tak przyzwyczajony. Ustawianie zawodników jak w F1 ! Na czele ci, którzy mają najlepsze osiągnięcia w tym sezonie. Stoję tam, gdzie mi karzą. Chwila moment i... ruszamy!

Pierwsze okrążenie to zapoznanie się z trasą. Przygotowano ją doskonale. Całe osielskie bractwo kijkowe wraz z pracownikami i przyjaciółmi grabili trasę dzień przed imprezą. Wielkie dzięki – Wasz trud bardzo się przydał zawodnikom.
Pogoda dopisała. Rozleniwiające słońce grzeje z umiarem, chowając się od czasu do czasu za chmury. Nad całością imprezy czuwają sędziowie. Większość z nich stanowią sympatyczne i wyrozumiałe panie rozstawione od siebie w odległości wzrokowej. Ruszyłem z postanowieniem, by dotrwać do piątego okrążenia. Potem będzie już” z górki”.
Tak, jak na biegu maratońskim, tak i tutaj nawiązują się „przyjaźnie” trasowe. Spory czas dystansu pokonałem z Olą mieszkającą w Mogilnie, która ma na koncie już cztery ukończone maratony, a tylko osiemnaście lat. Natomiast Joasia, którą również poznałem, to ulubienica miejscowych. Dopingowano jej na trasie i stadionie najgłośniej. Cieszę się, że udział w tej imprezie bierze moja nauczycielka Nordic Walking, Beata z Torunia. Ponad dwa lata temu pod jej (oraz Reginy) okiem ukończyłem kilkumiesięczny kurs instruktorów tej dyscypliny.
Jest już 30-ty kilometr. Zeszłotygodniowy maraton w Dębnie daje się we znaki. Zmęczenie jest takie samo. By przerwać myślenie o dystansie, obserwuję z ciekawością uczestników. Wiek, waga oraz technika marszu zróżnicowana. Łączy nas jednak pasja ruchu na świeżym powietrzu oraz wspólny cel – dotrwać do mety.
Kiedy pozostały do ukończenia dwa okrążenia, walczę już tylko z czasem. Nie uda mi się zmieścić w granicy, jaką sobie wyznaczyłem, ale i tak bardzo raduje mnie przejście przez metę. Makaron smakuje tak samo cudownie po marszu, jak i po biegu. W końcu zmęczenie mija i jest chwila na przywitanie się ze znajomymi maratończykami, którzy zabrali się dla odmiany za kijki. Są także uczestnicy moich imprez Kamus Maratonu oraz Crossu for The Beatles. Fot2. Kazimierz Musiałowski oraz Mirosław Nawrotek z Osieka n. Wisłą, który uczestniczył w rajdzie na 4,2 km.

Dekoracja zaczyna się od uhonorowania sztafet. Następnie zwycięzcy w kategorii generalnej i wiekowej. Wśród kobiet pierwszą na mecie była p. Katarzyna Mróz z Osielska z czasem: 5:01:22, natomiast w kategorii mężczyzn wygrał p. Tomasz Brzeski z Nowego Sącza z czasem: 4:46:18. Łącznie udział wzięło w zawodach 272 osoby. Zaskoczenie, ponieważ także załapałem się na podium! Zdobyłem pierwsze miejsce i złoty medal w kategorii wiekowej 65+.Zwycięstwo cieszy, wiek trochę mniej...
Podsumowując powiem, że takich zawodów powinno być więcej. Fantastycznie zorganizowana impreza – brawo! Dodatkowym smaczkiem dla maratończyków jest zupełnie inne przeżycie, jakże odmienne od klasycznego biegu maratońskiego. Pozostaje mi nowa, niezapomniana przygoda. Zechcecie ją przeżyć? Polecam. Warto. |
|
|
| |
|
